Ik stopte twee koffiekopjes in de verder lege vaatwasser. Startte het korte programma en ging zitten aan tafel. Vijfendertig minuten lauwwarm leek me genoeg. Mijn handen trilden om de telefoon. Aarzelend keek ik in de camera en vertelde mijn toestel wat ik van haar verlangde.
Bel de Grootste Zoekmachine op.
Ze begreep de opdracht en belde. Er nam iets op. Vriendelijk, mechanisch. Ik legde de stem aan de andere kant uit dat ik belde naar aanleiding van een e-mail. De advertentieruimte op de beeldschermen van mijn contacten bleek ontoereikend om kwartaaldoelen te behalen. Vond de Grootste Zoekmachine. Vond ik zelf ook, denk ik.
De stem wist waar ik voor belde. Ze - denk ik, gezien haar timbre - herkende mijn nummer en zocht mijn gegevens op. Of ik oren had naar een aanbod op maat, vroeg ze. Haar stem ruwzacht als handdoek zonder droger. Staccato. Ik had overal oren naar.
Hoeveel ruimte wenst u in te nemen?
Ik zei dat ik het niet wist. Nog niet. Dat vond de stem begrijpelijk. Uit mijn case bleek dat ik wel meer niet zeker wist. Dat stak me op een plek die ik vergeten was, maar ik liet het gaan.
In de afgelopen maand ontving ik twee oproepen. Eén ervan was van Ben. Vanaf zijn telefoon althans. Hij had zijn telefoon laten liggen in een kroeg waar we vroeger vaak zaten. De barman belde het noodcontact. Hij had nooit de moeite genomen dit te veranderen. Het deed me kort gloeien in mijn binnenste. Als een kooltje in een stortbui. Ik besloot hem niet op te bellen. De andere beller was anoniem en wenste dat zo te houden. Daarom schrijf ik nu niks over hem. Ook was hij verkeerd verbonden.
De stem kwam na tien seconden met een aanbod op maat. Naast een permanente banner op het home screen van al mijn contacten - 87 in totaal - kon ik kiezen voor een wisselende advertentie op hun smartwatch. Een carrousel noemde ze het. Dat vond ik te opdringerig, maar zei daar niets van en knikte akkoord. Bedacht me dat ze dat niet kon zien maar toch wel, ze had het gezien. Ik koos voor het grootste pakket want de feestdagen kwamen eraan. Nog een laatste vraag. Wat de kop en broodtekst moest zijn. Daar moest ik over nadenken. Ik zou terugbellen. Ik was op dit nummer te bereiken en nee ik hield de lijn nooit langer dan dertig seconden bezet. Ze zou het in orde maken en ik werd in de wacht gezet. Een nummer dat Ben en ik vaak zongen. Ik hield het toestel ver bij mijn oor vandaan. Net ver genoeg om iets te horen. Het was als wel-niet kijken naar een aangereden kat.
Met bevende wijsvinger opende ik de e-mail op mijn laptop. Onderwerp: ‘Lang geleden…’, een bericht van een van mijn 87 contacten. Een gratis nudge. Een aanbieding van de Grootste Zoekmachine. Sympathiek wel, vond ik. Ik las het bericht.
Hee, lang geleden. Gauw koffie doen?
Ik drukte op beantwoorden. Loog dat ik geen koffie meer dronk. Hoofdpijn, een maagzweer. Kort, zakelijk. Het streepje knipperde ongeduldig en ik wachtte met verzenden, liet het scherm open staan.
De stem herhaalde de opties en ik koos drie: maximale advertentieruimte.
Dertig dagen advertentieruimte
Eén handgeschreven bericht
Drie nudges per dag
Twaalfhonderd euro
Tekst ontbreekt nog
Ik moest alleen nog nadenken over de kop en paragraaf tekst. Anders werd er een kop en paragraaf tekst gegenereerd op basis van de laatste tien notities op mijn telefoon. Ik verbrak de verbinding.
Einde van dit gesprek.
Met mijn telefoon in de hand keek ik door het enkel glas van mijn appartement de drukke straat in. Telde de mensen met kerstbomen over hun schouder en bekeek de lege hoek in mijn huis. Zesentwintig ontheemde bomen. Langzaam uitdrogend in een warme huiskamer. Een doos lampjes in de hoek van de kamer. Ik sloot ze aan maar nam niet de moeite de kluwen te ontwarren.
Ik legde mijn telefoon weg en schreef verder aan het stuk waar ik in opdracht aan werkte. De titel stond al en ik was er erg tevreden over.
Ergens heeft iemand je nodig en diegene is dat vergeten.
Het moest een grappig stuk over een eenzame thuiswerker worden, aldus de opdrachtgever. Mensen willen lachen met de feestdagen. Ik bedacht een grap over een thuiswerker die de vaatwasser aanzette om zich zo minder alleen te voelen. Achteraf zou die het goed doen.
In de rechterbovenhoek van mijn scherm verscheen een notificatie. ‘Wat vond u van onze service?’, ik opende het bericht. Het was de Grootste Zoekmachine. Ik antwoordde kort.
Beste,
Over het algemeen ben ik erg tevreden met jullie zoekresultaten. Maar wanneer zorgen jullie ervoor dat ik gevonden word? Dan worden jullie ook de Grootste Vindmachine.
Groetjes
G.
Een lange pieptoon. Gevolgd door nog vier pieptonen. De vaatwasser had me nodig. Ik zette de kopjes terug in een verder lege kast. Liet de oortjes dezelfde kant op wijzen. Met het keukenkastje nog in mijn hand staarde ik ze aan. Vroeg me plots af wanneer er voor het laatst iemand anders uit het tweede kopje gedronken had. En waarom ik het kopje al die tijd afgewassen had. Ik sperde mijn oogleden, als sluis tegen het stromen, en besloot mijn e-mail af te maken. Het streepje knipperde nog. Ik leegde het tekstvenster en begon opnieuw.
Hoi,
Ik ben gewoon hier. En heb je heel erg nodig.
G.