Ik ben net als mijn klanten.

En dat doet me denderen op mijn grondvesten.

Want morgen ronk ik weer. Scherm open, letters los. Schrijven, ontwerpen, bedenken. En dat voor drie verrekt goeie vakmensen.

Maar soms duik ik liever weg in bed.

Want wie ben ik? En hoezo voor dit geld? Maar ik weet, zij herkennen dit. Dus zolang ik blijf trappen, blijf ik rechtop.

Door het dolle dat ik dit mag doen.

Tikken, kletsen, schaven. Voor al die creatieve donders met hun knetterende ideeën. Je weet wel, zoals van die ijsjes op je tong.

Daar herken ik ze van.

Omdat we drillen in betonnen woorden.
Omdat we schuren in vastgeroeste bedrijven.
Omdat wij in hoeken kijken waar alleen wij kijken.
Omdat we bouwen. Beelden, pixels, woorden, alles.
Omdat we gloeien van trots als je vraagt wat we doen.
→ Tjokvol lol in ons vak.

Dus hun kronkels ik ken ze. Ze zijn de mijne.
Hoe verkoop ik zonder te klinken als een verkoper?
Zie ik alleen droomklanten als ik slaap?
En vooral: ben ik wel voldoende?

Wat het ook is, dit is de reden dat ik ze zie.

Omdat we zo huiveringwekkend veel op elkaar lijken.

‍